ben bu ayrılığa bir kezzap aldım dökmeye utanıyorum

sıkılıyor ve buharlaşıyorum geceleri

karanlıktan menkul siluetimi bulup da bahanesini

torpille deviremiyorum köy mezarlığına

ben bu şehre bir urgan aldım vermeye utanıyorum

kovmaktan yıldım sınırlarından kendimi

yıldım banklarında kadınlarla bulmaktan

ağzına tabanca doğrultup, susmanın oyununda yakalamaktan

aklanmayan yüzümü nuh tufandan

takas edemiyorum bir politik suratla

yeni bir ev ya da fırtına, fark nedir

çalınmadıkça kafamın cüzdanı

ellerime avcı buldum dokunmaya utanıyorum

patlıyor akisi umudumun

bu nehir, bu sel, seyirlik, bu dalga hırçın

yalpalarsa biliyorum bugün

kendimi kul bilip de

öpemem ev belleneni

bir evsize

bıçkın hülyalardan doğan karyola olagelmekten.

Adem Fatih Kılıç